به گزاش فرهنگ نگار؛   نیمه دوم تیرماه یادآور یکی دیگر از جلوه‌های دشمنی آمریکا با ملت و انقلاب اسلامی ایران است. کودتای نافرجام نوژه، توطئه‌ای نظامی با حمایت سازمان سیای آمریکا بود که کمتر از یک سال و نیم پس از پیروزی انقلاب اسلامی در تیرماه ۱۳۵۹، توسط تعدادی از عناصر خودفروخته ضدانقلاب برای بازگرداندن رژیم منحوس پهلوی و یا مشابه آن رژیم وابسته به آمریکا طراحی شده بود. معاندان و ضدانقلاب به دنبال این بودند تا با اجرای کودتا به‌زعم خود ضربه مهلکی به انقلاب وارد کنند. این کودتا نوعی انتقام آمریکا از جمهوری اسلامی و ملت ایران بود که ایران را از زیر سلطه آمریکا خارج کردند.

در تاریخ پنجم فروردین سال ۱۳۵۸ جمهوری اسلامی با خروج از پیمان نظامی «سنتو» رسماً اعلام کرد که دیگر حافظ منافع آمریکا در منطقه نیست. آمریکا که پیروزی انقلاب اسلامی و خارج‌شدن ایران از دست نوکر خود یعنی محمدرضا پهلوی را بر نمی‌تابید، ابتدا در بحبوحه انقلاب تلاش داشت تا با فرستادن ژنرال هایزر به تهران در آخرین ماه‌های سال ۱۳۵۷ مانع از شکست رژیم پهلوی شود؛ اما هایزر کاری از پیش نبرد و انقلاب اسلامی در ۲۲ بهمن‌ماه همان سال به پیروزی رسید.

توطئه بعدی آمریکا، کودتای نوژه از پایگاه هوایی شهید نوژه همدان بود. کودتایی که در دی ۱۳۵۸ طرح آن ریخته شد. از نظر عاملان کودتا، فتح تهران مساوی با پیروزی در سراسر کشور بود؛ آنان باسابقه‌ای که از کودتای آمریکایی – انگلیسی ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ داشتند فکر می‌کردند با سقوط تهران همه کشور تسلیم آنها می‌شود. طراحی کودتا بسیار حساب شده و دقیق بود: با رسیدن هواپیماها به تهران قرار بود بیت حضرت امام (ره)، فرودگاه مهرآباد، دفتر نخست‌وزیری، ستاد مرکزی سپاه پاسداران، ستاد مرکزی کمیته‌های انقلاب، پادگان ولی‌عصر (عج)، پادگان امام حسین (ع) و چند نقطه مهم دیگر بمباران شود.

در گزارش‌های فرماندهان کودتا پیش‌بینی‌شده بود که احتمالاً تا ۵ میلیون نفر از مردم عادی و غیرنظامیان هم کشته خواهند شد؛ اما این قتل‌عام عمومی از نظر سران کاخ سفید و خائنان به ملت در داخل ایران ارزشش را داشت که آمریکا جای پای خود را در ایران بازیابد و رژیمی وابسته به غرب و حافظ منافع آمریکا در ایران مجدداً به قدرت برسد!

در اجرای این توطئه شوم، آمریکا البته بر روی لیبرال‌های سیاسی و چهره‌های به‌ظاهر روحانی اما غرب‌گرا هم حساب ویژه‌ای بازکرده بود. در تاریخ ۲۹ اکتبر ۱۹۷۹ (هفتم آبان ۱۳۵۸) رئیس پایگاه سیا در تهران، در تداوم دشمنی‌های آمریکا با انقلاب اسلامی، گزارش زیر را برای رئیس وقت سازمان سیا، ارسال می‌کند: «از دست ما تقریباً کاری ساخته نیست. کاری که از دست ما برمی‌آید این است که سران بالقوه یک ائتلاف متشکل از لیبرال‌های سیاسی، چهره‌های دینی میانه‌رو و سران نظامی متمایل به غرب – هنگامی که ظهورشان شروع شد – را شناسایی کرده و آماده حمایت از آن‌ها شویم… کسی که بیش از دیگران احتمال داده می‌شود این ائتلاف را سرعت بخشد، آیت‌الله شریعتمداری است».
این گزارش به‌خوبی نشان می‌دهد که آمریکا از ابتدا بر روی لیبرال‌ها و غرب‌گرایان داخلی به‌خصوص در کسوت روحانیت برنامه‌ریزی کرده بود و توطئه‌های خود را با حمایت آنان پیش می‌برد. اعضای سفارت آمریکا در خصوص ملاقات با شریعتمداری در ۱۰ ژانویه ۱۹۷۹ (دی ۵۷) اظهار می‌دارند که؛ «شریعتمداری آشکارا از دیدن شخصی از جانب دولت آمریکا خوشحال است و موضعش کاملاً منطقی و مساعد (موافق برای همکاری) بود»!

سازمان سیا در طول دوران پس از پیروزی انقلاب همواره حامی اشخاص و جریان‌هایی در ایران بوده که در کنار دشمنان ملت ایران قرار داشته و برای ضربه‌زدن به نظام اسلامی ایران در عرصه‌های مختلف سیاسی، نظامی، اقتصادی و فرهنگی تلاش می‌کردند.

امروز اما دشمنان دیگر امید چندانی به موفقیت در عرصه نظامی برای درهم شکستن استقامت ملت ایران ندارند و برنامه‌های خود را بر روی سایر عرصه‌ها به‌ویژه عرصه فرهنگی معطوف نموده و البته همچنان چشم امید به حمایت غرب‌زدگان و لیبرال مسلکان داخلی – در هر لباس و منصبی که باشند – دوخته‌اند. توطئه کشف حجاب، کودتای فرهنگی دشمنان برای تغییر هویت دینی ملت ایران است که به لطف الهی و با بصیرت انقلابی ملت ایران همچون سایر توطئه‌های آنان با شکست مفتضحانه مواجه خواهد شد. حضرت امام خمینی (ره) پس از خنثی‌سازی کودتای نوژه طی سخنانی در ۲۰ تیرماه سال ۱۳۵۹ درباره این کودتای نافرجام، با احمق خطاب‌کردن عاملان کودتا فرمودند: «این توطئه‌ای بود که حتی اگر موفق به کشفش هم نشده بودیم و آنها موفق شده بودند مکان‌هایی را هم بمباران کنند باز کاری پیش نمی‌بردند و مردم آن را خفه می‌کردند، و… ما از این اقدامات احمقانه نمی‌ترسیم». امروز نیز مطمئناً دشمنان احمق ملت ایران در این کودتای فرهنگی کاری از پیش نخواهند برد و باز همچنان پیروزی از آن ملت مسلمان و بابصیرت ایران خواهد بود. انشا الله.
محمد ملک‌زاده
(عضو هیئت‌علمی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی)

انتهای پیام/